korte verhalen

Steengroeve 23 mei, ochtend

De afgebrokkelde rots stort daverend op de grond. Jort en Sten verdwijnen achter enorme stofwolken. Ambers instinct neemt het over. Woede trilt in al haar steencellen. Waar ooit alleen haar hand in steen verdween, treden nu enkel haar uit steen gevormde handen naar buiten. Ze zijn reusachtig en scheppen met gemak hopen steenslag op. Gedeeltelijk uittreden en zichtbaar worden, is een risico dat ze moet nemen. Vol kracht slingert ze de stenen rond. Het ratelt op het staal van de machines, creëert sterren in de ruiten en doorboort een benzine- tank. Zwart, vloeibaar goud gulpt in grote stralen naar buiten, tot de druk afneemt en donkere tranen traag langs de wanden druipen. Ze sijpelen op de grond, de duistere vlek dijt steeds verder uit. Aardolie zakt opnieuw de grond in.

Weldra zal het bloed zijn dat de grond inzakt.

In paniek verlaten de blokhemden hun moordmachines. Vlekken dansen voor Ambers ogen. De eerste kanonskogels waren van steen. Kruit heeft ze niet nodig, ze is explosief genoeg. Verbeten schept ze een nieuw hand vol, richt zo goed mogelijk en werpt. Een hagel van stenen raakt altijd wel wat. Een paar meter rechts van haar zakt een blokhemd op de grond, het is niet Sten. De witte blokken op zijn hemd kleuren langzaam rood. Links van haar grijpt een volgende verschikt naar zijn hoofd. De rest mist doel. Op dreef gekomen, graait ze nietsontziend de ene hand na de andere. Ze zullen bloeden voor hun misdrijven. Haar intenties zijn puur en dit soort mannen luistert niet naar woorden. Geweld is het enige dat ze begrijpen.

Ineens doemt Jort vanuit de stofwolken voor haar op, een cirkelzaag in miniformaat bungelt als sieraad in zijn oor. Het zilver glanst niet meer, alles is bedekt met stof. Intimiderend is hij nog steeds.

• je hebt een prachtige schrijfstijl, blijf alsjeblieft schrijven.
• het beeldende taalgebruik zorgt voor sfeer in het verhaal
• het geheel voelt als een scandinavische film
• mooie diepgang in personages.
• goede spanningsopbouw

13 januari

De stapel boeken op de tafel in de eetkamer blijft groeien. Geregeld struin ik de kringloop af in de hoop op nieuwe aanwas. Streekromans en half vergane thrillers schuif ik aan de kant. Er staat een paar moderne boeken van recente data. Ik wil er één uit het schap pakken om de achterflap te lezen als mijn blik naar een onooglijk boekje trekt. Het smoezelige, bruine papier is dun en de binddraden zijn vrijwel verteerd. Dunne gekleurde draadjes piepen tussen de bladzijdes tevoorschijn als fragiele, zoekende tentakels. Eén plakt aan de mouw van mijn winterjas. Ik volg het met mijn vinger omhoog en trek het voddige boekje uit de kast.

Een oog op de kaft staart me aan. Het is opgebouwd uit minuscule borduursteken, maar oogt huiveringwekkend realistisch.

Wat is dit?

Het ziet me.

Ik kijk terug.

In de uitwisseling van onze blikken zit zoveel verscholen dat het met geen woord te beschrijven valt. Allesomvattend komt nog het dichtst in de buurt. Mijn hart staat stil. Het tintelt op mijn huid alsof naalden met onzichtbare draden zich erin vastzetten. Verbonden met iets dat ik nog niet weet. Alsof ik een andere wereld in wordt getrokken. Een sluier van geheimzinnigheid daalt over me neer. Het voelt alsof ik ineens alle grip op de realiteit verlies. Stofdeeltjes vertragen en hangen als de glinsterende hemellichamen van een onontdekt universum in de lucht. Ongemak versus nieuwsgierigheid voeren – hard tegen hard – strijd in mijn hoofd:

Dit is niet goed… Wat is het?

Ik moet er van af… Kijk erin.

Gooi het weg… Onderzoek het.

Zet het terug… Stop het in je jas.

Er is geen keus. Vluchtig kijk ik om me heen, slik moeizaam en schuif het in de binnenzak van mijn jas. Mijn hart bonst zwaar. Een misselijkmakende angst komt opzetten. Het koude zweet breekt me uit en mijn adem stokt. Het voelt alsof ik medeplichtig ben aan een daad die ik nog moet plegen. Alsof ik bewust een grens overschrijd die niemand ziet, maar die voor mij op dat moment duidelijk voelbaar is; als een momentum, een shift, een overbrugging van werelden, een reis in de tijd. Het duizelt me, wankelend zoek ik steun tegen de boekenkast.

Gelukkig is Alpha er nog, één van mijn interne raadgevers en mijn rots in de branding. Ik onderscheid er vier: Alpha (dominant en daadkrachtig), Gamma (ondersteunend en wijs), Zeta (speels en avontuurlijk) en Rho (stil en gevoelig). Vaak spreken ze elkaar tegen. Om het overzicht te houden, gaf ik ze namen. Hebben meer mensen dit of ben ik de enige? Ben ik wel normaal? Word ik gek?

Alpha, wuift die gedachtes rigoureus aan de kant. ‘Je bent je toch bewust van ons? Het is een spel. Je bent een geboren vormgeefster, dus geef je vorm, ook aan ons. Wij, je diverse gedachten, weerspiegelen je verschillende kanten. Je bent een veelzijdig mens en onderdeel van de scheppende kracht van het universum. Leef dat alsjeblieft ten volle uit!’

Misschien heeft hij gelijk. Wat mensen niet begrijpen, wordt al snel als vreemd afgedaan. Dat ik niet spoor, hoor ik al mijn hele leven. Het went niet en toch weiger ik halsstarrig een ander spoor te volgen dan het mijne. Maar, dat even terzijde. Meestal houden mijn interne adviseurs zich gedeisd, maar zeker Alpha kan er slecht tegen als ik me ergens door uit evenwicht laat brengen en ook nu spreekt hij me knorrig toe: ‘Een goede houding geeft een goed gevoel! Ga rechtop staan, schouders naar achter, inademen door je neus vanuit je buik en je flanken, vasthouden en uitademen.’

Snel doe ik wat hij zegt.

Een paar tellen later sta ik buiten, totaal verdwaasd. In mijn linnen draagtas zitten drie boeken, ingepakt in bruin boekenpapier en een bonnetje van €4,50. “De Boekenboom 13-01 14:34” staat er op het omkrullende papier. Ik heb blijkbaar afgerekend. Ik hoef niet te voelen in mijn binnenzak. Het zit er, ik weet het zeker. Het brandt dwars door de stof en mijn huid.

Thuis hang ik mijn winterjas aan de kapstok, zo diep mogelijk onder de ander jassen. Als ik het niet meer zie, vergeet ik het wel. Hoe koud het in de dagen daarna buiten ook is, ik volsta met een wintertrui en een te dunne mantel. ‘Opvliegers,’ beantwoord ik de vragende ogen van mijn man. Hij accepteert het, die lieverd en waarschijnlijk heeft hij ook geen zin zich te branden aan mijn vuur dat de laatste dagen zomaar ineens de kop opsteekt.

Het is vlak voor kerst. Ik verschans me in een jonge spar en luister met meer belangstelling dan anders naar het verhaal van de professor. Bijlen of kettingzagen heb ik niet gesignaleerd, ik waan me veilig. Een bleke jongen – zijn huid gelijk berkenbast en een bos vlammende rode krullen, vurig als de blaadjes van de amberboom in de herfst – leidt mijn aandacht af. Hij houdt zich afzijdig van de groep rouwdouwers en kijkt onderzoekend mijn kant op. Zijn neus is verfijnd als een sierlijke twijg en ondanks zijn bleke huid staan zijn groene ogen levendig. Ik verdwijn in die groene ogen zoals ik kan verdwijnen in elke boom en alles dat leeft. De tinteling is hetzelfde als die allereerste keer dat ik met mijn handen in de bast van een eik verdween.

Ik let in het geheel niet meer op en voordat ik het doorheb ben ik uitgegraven, opgepot en op transport gezet. Tevoorschijn komen durf ik niet. Mijn sparretje is jong en staat te beven en te trillen in de vrachtwagen op weg naar… een haven. Grote kranen hevelen me aan boord van een schip. Ik ga over op sluimerstand en dein weken mee op de golven in de penetrante lucht van petroleum vermengd met het zilt van de zee. In die sluimerende toestand krijgt tijd een andere dimensie. Opgegaan in de vezels van mijn achtjarige sparretje tikken mijn dagen weg als boomjaren. Vergelijkbaar met een mensenleven kan ik nu bijna honderd keer langer leven. De tijd tikt honderd keer trager. De oudste boom ter wereld is, net als ik op dit moment, een fijnspar. Standplaats Zweden, leeftijd 9555 jaar. Ik ga graag uit van uitersten, al weet ik drommels goed dat dit een gevalletje babymoord zal worden; dit kleine sparretje zal de tien jaar niet eens halen, ook niet met mijn bijna volledig geamputeerde wortels die men kluit noemt.